Od najmłodszych lat byłem bardzo szczupłym i wysokim dzieckiem. W rodzinie często przezywano mnie “Dawidek niejadek”, ponieważ było bardzo trudno nakłonić mnie do jedzenia. Byłem alergikiem, bardzo często łapałem infekcje – lekarze przepisywali mi mnóstwo antybiotyków. Odporność mojego organizmu była coraz słabsza, więc dużo czasu musiałem spędzać w domu.

Około 13 roku życia stało się coś, co na zawsze zmieniło moje dalsze życie. Zacząłem gwałtownie przybierać na wadze. Bez wprowadzania żadnych zmian w dotychczasowych nawykach żywieniowych, przytyłem prawie 20 kg w bardzo krótkim okresie czasu. Już jako małe dziecko byłem bardzo wrażliwy i nieśmiały, a gdy nagle ze szczupłego chłopca zamieniłem się w chodzącą kluskę (czego absolutnie nie akceptowałem) totalnie zamknąłem się w sobie. Ponieważ często chorowałem i ciągle bolała mnie głowa, prawie nie chodziłem do szkoły, za to regularnie odwiedzałem lekarzy, którzy poza kolejnym antybiotykiem nic innego nie potrafili wymyślić.

W wyniku ciągłego siedzenia w domu coraz bardziej izolowałem się od ludzi, uciekając od problemów w świat wirtualny. Totalnie nie akceptowałem swojego wyglądu i nikt nie potrafił mi pomóc.

Dorastałem w czasach, gdy nie było jeszcze powszechnego dostępu do internetu, tabletów, smartfonów itd. a większość czasu dzieci spędzały aktywnie na podwórku. Zanim przytyłem, byłem jednym z tych rozbrykanych dzieciaków, niestety po przybraniu na wadze niemal cały czas spędzałem przy komputerze. Potrafiłem grać po 12-16 godzin dziennie. Taki tryb życia z krótkimi przerwami prowadziłem przez wiele miesięcy. Ponieważ zawsze byłem perfekcjonistą i w 100% angażowałem się we wszystko co robię, odnosiłem duże sukcesy praktycznie w każdej grze, w którą grałem (zdobyłem kilka tytułów mistrza Polski, w kilku grach byłem jednym z najlepszych graczy w Europie).

Tak właśnie zaczęła się moja ponad 4 letnia walka, mająca na celu zrzucenie tkanki tłuszczowej i powrót do “normalności” w rozumieniu zarówno fizycznym, jak i psychicznym. W ciągu tych 4 lat chodziłem do różnych dietetyków (m.in. Centrum Żywienia i Żywności w Warszawie), przewertowałem dziesiątki artykułów i książek związanych z odżywianiem i odchudzaniem, a mimo to efekty były zerowe.

Testowałem na sobie przeróżne diety, od wegetarianizmu, poprzez dietę zbilansowaną, aż po dwudniowe głodówki. Mając 17 lat, w niecałe 4 miesiące przejechałem ponad 6 tys kilometrów na rowerze stacjonarnym i mimo bycia na ciągłym deficycie kalorycznym, moja waga przez tych kilka lat nawet nie drgnęła. Warto wspomnieć, że mój wygląd znacząco różnił się od wyglądu przeciętnego “grubasa” (specjalnie przytaczam to słowo, bo często byłem tak przezywany w szkole). Tkanka tłuszczowa odkładała mi się bardzo nierównomiernie, tj. na klatce piersiowej oraz na dole pleców (jest to typowe dla zaburzeń hormonalnych, związanych z estrogenami – żeńskimi hormonami płciowymi). Moja klatka piersiowa, była moim największym kompleksem – ponieważ miałem typowo kobiece piersi, które poziomem otłuszczenia diametralnie odbiegały od reszty tułowia. Przez 4 lata treningów, diet i dokształcania się w kierunku odchudzania – nie schudłem ani grama. Los chciał, że niedługo przed skończeniem osiemnastego roku życia, po raz kolejny się rozchorowałem (cóż za miła odmiana). Poszedłem, jak zwykle, do swojej przychodni, lecz niestety moja lekarka była na urlopie i zastępowała ją młoda dziewczyna będąca na stażu.

Gdy wszedłem do gabinetu i ujrzałem młodą dziewczynę (przed która musiałem się rozebrać do pasa) nie wiedziałem, czy mam się rozpłakać z przerażenia czy uciekać ze wstydu. Na szczęście byłem zbyt tchórzliwy, by zrobić którąkolwiek z wyżej wymienionych czynności i w ramach usprawiedliwienia się (dlaczego wyglądam tak a nie inaczej), opowiedziałem jej o swojej walce z otyłością. Był to moment przełomowy w moim życiu, ponieważ jako pierwsza cierpliwie mnie wysłuchała i bez wahania zaleciła przeprowadzenie dużej ilości badań hormonalnych.

Wreszcie po 6 latach udręki okazało się, że cierpię na zaawansowaną hiperprolaktynemięoraz hiperinsulinemię (o której wówczas pani doktor endokrynolog zapomniała mi wspomnieć), które z kolei w ciągu tych kilku lat doprowadziły do wielu innych zaburzeń hormonalnych i zmian w moim organizmie. Jedną z tych zmian była ginekomastia czyli przerost gruczołów sutkowych u mężczyzn, powodujący powstanie “kobiecych” piersi. Kolejnym skutkiem ubocznym było absolutne zahamowanie u mnie procesu lipolizy (rozbijania tkanki tłuszczowej). Innymi słowy, gdybym znalazł sie na pustyni bez żadnego pożywienia, to umarłbym z głodu jako osoba otyła, ponieważ mój organizm nie był w stanie wykorzystać tłuszczu w celu pozyskania z niego energii.

I w ten oto sposób nagle wszystko stało się jasne…