Powikłania w chorobie Hashimoto
Choroby autoimmunologiczne często prowadzą do powstawania innych schorzeń o podłożu autoimmunologicznym lub metabolicznym np. celiakii, choroby Addisona i Biermera lub też innych chorób tarczycy.
Popularną chorobą autoimmunologiczną pojawiającą się przy Hashimoto jest choroba Gravesa-Basedowa, zaś metaboliczną insulinooporność.
Poniżej znajdziesz informację dotyczące powikłań jakie mogą wystąpić przy chorobie Hashimoto.
Choroba Gravesa-Basedowa
Podobnie jak w przypadku Hashimoto, choroba Graves-Basedowa wynika z zaburzeń autoimmunologicznych, w których układ odpornościowy cechuje się spaczoną aktywnością i z niewiadomych powodów wywołuje zmiany zapalne w narządach.
Schorzenie to również dotyczy tarczycy, jednak w przeciwieństwie do Hashimoto wywołuje najczęściej nadczynność (rzadko niedoczynność).
Chorobę tę cechuje nawracalny przebieg z okresami zaostrzeń i remisji. Dominujące objawy typowe dla nadczynności tarczycy to:
- zmęczenie,
- wzmożona potliwość,
- nietolerancja ciepła,
- kołatanie serca,
- ubytek masy ciała,
- tachykardia,
- drżenie mięśniowe,
- zwiększone napięcie tętna,
- autoimmunologiczne zapalenie tkanek miękkich oczodołów (wytrzesz gałek ocznych lub skóry (obrzęk śluzowaty),
- często występuje bielactwo i łysienie plackowate.
Insulinooporność
Drugą bardzo często występującą chorobą przy chorobie Hashimoto jest insulinooporność.
Insulina jest to hormon odgrywający kluczową rolę w metabolizmie węglowodanów oraz częściowo białek i tłuszczy.
Insulina produkowana jest przez trzustkę, a dokładnie komórki beta w wyspach Langerhansa. Głównym bodźcem do produkcji insuliny jest wzrost stężenia glukozy we krwi po spożyciu posiłku. Mówiąc w dużym uproszczeniu, odpowiada ona za transport glukozy (źródła energii) do wnętrza komórek, co skutkuje obniżeniem poziomu glukozy we krwi.
W przypadku, gdy regularnie spożywamy duże ilości węglowodanów, nasza trzustka wyrzuca duże ilości insuliny. W związku z ciągłą nadwyżką insuliny nasze tkanki zaczynają się na nią uodparniać. Zjawisko to nazywa się insulinoopornością i paradoksalnie prowadzi do jeszcze większego wytwarzania insuliny.
W ten sposób tworzy się błędne koło – organizm produkuje coraz więcej insuliny, a tkanki w dalszym ciągu się na nią uodparniają. Wynikiem tego procesu jest cukrzyca typu II.
Więcej informacji o insulinooporności znajdziesz tu.
Nieszczęścia chodzą parami
Pomimo tendencji do wspólnego występowania chorób o podłożu autoimmunologicznym, zachorowanie na jedną nie oznacza, iż musi pojawić się inna.
Warto zdawać sobie sprawę również z tego, że leczenie jednej choroby autoimmunologicznej najczęściej nie zapobiega możliwości zachorowania na kolejną.
Po zdiagnozowaniu choroby Hashimoto, najważniejsze jest wykonanie serii dokładnych badań tak aby wykluczyć występowanie innych chorób autoimmunologicznych oraz regularne ich powtarzanie.